بسیاری از مردم باور دارند که بهشت و جهنم مکان‌هایی هستند که «روح» انسان‌ها بعد از مرگ به آنجا می‌روند. در مطلب قبلی با عنوان «باور کریستادلفین ها در مورد روح چیست؟»، توضیح دادیم که کریستادلفین ها بر این عقیده‌اند که کتاب مقدس جدایی روح از بدن را تأیید نمی‌کند، بلکه مرگ را پایان زندگی می‌داند، پایانی برای هر دو، بدن و روح، مگر اینکه امید به رستاخیز وجود داشته باشد.
با توجه به اینکه نیازی به مکانی برای جمع‌آوری «روح‌های جاودان» وجود ندارد، کتاب مقدس در مورد بهشت و جهنم چه می‌گوید؟
کلمه عبری برای بهشت «شاماییم» است. این کلمه توسط خدا آفریده شده و در کتاب مقدس اغلب به آسمان، جایی که پرندگان پرواز می‌کنند، ابرها شکل می‌گیرند و خورشید، ماه و ستارگان قرار دارند، اشاره می‌کند. این کلمه همچنین برای اشاره به محل سکونت خدا و منحصرا متعلق به او به کار می‌رود، با وجود اینکه گفته می‌شود آسمان‌ها نمی‌توانند او را در خود جای دهند.
بدیهی است که هرچند انسان با فضاپیما و تلسکوپ آسمان ها را کاوش کرده است، اما هیچ کس نمی تواند به طور دقیق محل سکونت خدا را شناسایی کند، زیرا او روح است و در همه جا حضور دارد. «از روح تو به کجا بروم؟ یا از حضور تو به کجا فرار کنم؟ اگر به آسمان بالا بروم، تو آنجا هستی: اگر در جهنم بستر خود را بسازم، اینک، تو آنجا هستی. اگر بال‌های صبح را بگیرم و در عمیق‌ترین قسمت‌های دریا ساکن شوم؛ حتی در آنجا دستت مرا هدایت می‌کند و دست راستت مرا نگه می‌دارد.» (مزامیر ۱۳٩:۷-۱۰)
در انجیل متی، اشارات زیادی به «پادشاهی آسمان» وجود دارد. این معادل با «پادشاهی خدا» است که اصطلاحی است که در بقیه عهد جدید به کار رفته است. کریستادلفین ها بر این باورند که این اشاره به حکومت خدا بر زمین دارد، همانطور که دانیال می‌گوید: «و در ایام این پادشاهان، خدای آسمان، پادشاهی را برپا خواهد کرد که هرگز منهدم نخواهد شد، و سلطنت آن به قوم دیگری واگذار نخواهد شد، بلکه جمیع این سلطنت‌ها را خرد و منهدم خواهد ساخت، و خود تا ابد برقرار خواهد ماند.» (دانیال ۲:۴۴) و عیسی به ما می‌گوید که برای این دعا کنیم: «پادشاهی تو بیاید؛ مشیت تو چنان که در آسمان است، بر زمین نیز واقع شود.» (متیٰ ۶:۱۰)
در ترجمه‌های قدیمی‌تر کتاب مقدس (مانند ترجمه کینگ جیمز)، کلمه‌ی عبری «שאול» در عهد قدیم، اغلب با «جهنم» ترجمه می‌شد، اما به همان اندازه نیز با «گور» ترجمه شده است. این کلمه به سادگی به جایگاه مردگان اشاره دارد. ترجمه‌های جدیدتر کتاب مقدس مانند NIV آن را به طور مداوم به عنوان «گور» ترجمه می‌کنند، یا مانند ESV آن را به صورت «شئول» برگردانده‌اند.
کریستادلفین ها درباره بهشت و جهنم چه اعتقادی دارند؟
بسیاری باور دارند که مفهوم جهنم به عنوان مکانی برای عذاب در عهد جدید آموزش داده شده است. کلمه یونانی “geenna” به جهنم ترجمه شده و اغلب با آتش مرتبط است. اما جالب است بدانید که این کلمه در اصل ریشه عبری دارد و به دره هینوم اشاره می کند، جایی که در تاریخ اسرائیل برای قربانی کردن وحشتناک کودکان با آتش برای بت ها استفاده می شد ( ارمیا ۷:۳۱).
نکته مهم این است که آتش در بسیاری از قسمت‌های کتاب مقدس به عنوان نمادی از قضاوت به کار رفته است، نه شکنجه‌ای بی‌پایان. آتش به طور کامل چیزی را که مورد قضاوت قرار می‌گیرد، نابود می کند. به عنوان مثال، کتاب مقدس در حزقیال ۲۲:۳۱ می گوید: «از این رو، خشم خود را بر آنها ریخته‌ام؛ آنها را با آتش خشمم سوزانده‌ام: راه خودشان را بر سرشان تلافی کرده‌ام، خداوند یهوه می‌گوید».
علاوه بر این، کلمه یونانی دیگری به نام «Hades» وجود دارد که در ترجمه‌های قدیمی‌تر کتاب مقدس به جهنم ترجمه شده است. این کلمه شبیه کلمه عبری «Sheol» است و در واقع به جایگاه مردگان اشاره دارد، نه مکانی برای عذاب ابدی.
بیشتر بخوانید : اعتقاد کریستادلفین ها درباره پادشاهی و قدرت خدا چیست؟
کریستادلفین ها بر این باورند که قبر مکانی برای خواب و بی خبری است و این برای همه انسان ها صادق است. ما مشتاقانه منتظر رستاخیز بدن هستیم، همانطور که کتاب مقدس در دانیال ۱۲:۲ می گوید: «و بسیاری از آنانی که در غبار زمین می‌خوابند، بیدار خواهند شد، بعضی به حیات جاودان، و بعضی به سرشکستگی و خواری ابدی». پادشاهی آسمان، همان زمین تجدید شده است و زندگی جاودان هدیه ای است که به کسانی داده می شود که راه های خدا را انتخاب کرده اند. هنگامی که زمین به طور واقعی به پادشاهی خدا تبدیل شود، مرگ و قبر نیز دیگر وجود نخواهند داشت.
«زیرا همانطور که در آدم همه می‌میرند، همچنین در مسیح همه زنده خواهند شد. اما هر کس به نوبه‌ی خود: مسیح به عنوان نخست‌زاییدگان، سپس کسانی که در زمان آمدن او از مسیح هستند. سپس پایان می‌رسد، زمانی که او سلطنت را به خدا، حتی پدر تسلیم کند؛ زمانی که او همه‌ی سلطنت و همه‌ی اقتدار و قدرت را براندازد. چون او باید سلطنت کند تا همه‌ی دشمنان را زیر پای خود بگذارد. آخرین دشمنی که نابود می‌شود، مرگ است.» (ترجمه اول قرنتیان 15: 22-26)
