بعل در کتاب مقدس: داستان و معنی

بعل در کتاب مقدس، که به معنی “ارباب” است، خدای برتر کنعان و فینیقیه بود. پرستش او در دوران داوران به زندگی مذهبی یهودیان نفوذ کرد و در زمان سلطنت آحاب در اسرائیل محبوبیت یافت. بعل به عنوان خدای باروری شناخته می شد که به زمین در تولید محصولات و فرزندآوری انسان ها کمک می کرد.

پرستش بعل در مناطق مختلف به شیوه های متفاوتی انجام می شد و “فرقه های” خاصی از پرستش بعل شکل گرفتند. دو نمونه از چنین خدایان محلی، بعل فغور و بعل بریث هستند.

بعل عنوانی بود که به “خدای” مورد پرستش در کنعان و فینیقیه باستان داده می‌شد. پرستش بعل در دوره‌ی داوران به زندگی دینی یهودیان نفوذ کرد (داوران 3:7) و در زمان حکومت آحاب به امری رایج در اسرائیل تبدیل شد (1 پادشاهان 16: 31-33)، و همچنین بر یهودا نیز تأثیر گذاشت (2 تواریخ 28: 1-2).

بعل یک ایزد کنعانی و فینیقی و پسر خدای اصلی “ال” بود. در تصاویری هنری و یافته‌های باستان‌شناسی، بعل به شکل گاو نر یا قوچ به تصویر کشیده شده و با باروری در ارتباط است.

طبق باورهای کنعانی، بعل همچنین بر “ال” پیروز شد و با خورشید و تندر ارتباط داشت. به نظر می‌رسد از بین تمام خدایان خارجی که اسرائیلی‌ها با آن‌ها در تماس بودند، بعل بیشترین چالش را برای پرستش آن‌ها ایجاد می‌کرد. در این مقاله علی وحیدی به بررسی بعل در کتاب مقدس: داستان و معنی خواهد پرداخت. با ما همراه باشید.

بعل در کتاب مقدس

حضور پررنگ بعل:

هرچند نمی‌توانیم تمام آیات مربوط به بعل را در اینجا بررسی کنیم، اما باید توجه داشته باشیم که بعل در کتاب داوران و همچنین در دوران پادشاهان، زمانی که به نظر می‌رسد اسرائیل بیشترین گرایش را به خدایان خارجی داشته است، به یک شخصیت مهم تبدیل می‌شود.

نمونه‌ای از پرستش بعل:

برای مثال، پسر حزقیا زیارتگاه‌های بعل و آستارته، الهه کنعانی، را که حزقیا ویران کرده بود، بازسازی می‌کند:

“و بلندي‌هايى را كه پدرش حزقيا منهدم ساخته بود، دوباره بنا كرد و مذبح‌هاى بعل را برپا نمود و براى خود اشيره‌اى ساخت، چنانكه آخاب پادشاه اسرائيل كرده بود. و در برابر تمام لشكر آسمان سجده نموده، آنها را عبادت مى‌كرد.” (2 پادشاهان 21:3)

رویارویی با بعل:

یکی از مشهورترین نمونه‌های رویارویی اسرائیل با کاهنان بعل در 1 پادشاهان 18 ذکر شده است. در این فصل، الیاس نبی و کاهنان بعل در نمایشی برای اثبات قدرت خدای خود و خدایانشان با یکدیگر به رقابت می‌پردازند.

بعل در طول این رویارویی ساکت می‌ماند، در حالی که خداوند با آتش، قربانگاهی را که کاملا خیس شده بود، شعله‌ور می‌کند. پس از این واقعه، تمامی 450 کاهن بعل به دست مردم کشته می‌شوند.

نگاه منفی کتاب مقدس به بعل:

به طور خلاصه، کتاب مقدس هیچ نظر مثبتی در مورد بعل ندارد و اغلب پرستش او را محکوم می‌کند. پیروی از بعل باعث گمراهی و نهایتا پراکندگی اسرائیل به دست آشوریان و بابلیان شد.

ارتباط بعل با شیطان:

در متی 12:27، عیسی شیطان را «بیل‌زبول» می‌نامد که این نام به «بعل‌زبول»، خدای فلسطینی، (2 پادشاهان 1:2) اشاره دارد. خدایان بعل عهد عتیق صرفا دیوهایی بودند که خود را به شکل خدایان درآورده بودند و تمام بت‌پرستی در نهایت عبادت شیطان است (1 قرنتیان 10:20).

امروز در مقاله بعل در کتاب مقدس: داستان و معنی به بررسی مطالب مفیدی در خصوص کتاب مقدس و راه و روش عیسی پرداختیم. در صورت تمایل می توانید سایر مقالات علی وحیدی در خصوص مسیحیت را از طریق این لینک مشاهده نمایید