الوهیت مسیح ، نگاره ها و نقشهای خدا
The divinity of Christ, images and images of God
یکی دیگر از شواهد مهم الوهیت مسیح ، مواردی است که او نگاره ها (تصویرها ) و نقشهایی را که در عهد عتیق و یهودیت به طور خاص برای خدا به کار برده شده است ، به خودش نسبت می دهد . آنچه عمل عیسی را تکان دهنده تر می کند آن است که او هیچ نیازی به توضیح کار خود و یا دفاع از آن نمی بیند ، بلکه آن را کاملا موجه فرض می کند . این موارد بروشنی از طرز تلقی و نگرش عیسی درباره خودش حکایت دارد .
هر چند او در انجام این کار ، به طور مستقیم ادعای خدایی نمی کند ، ولی با گذاشتن خود در جای خدا ، به طور غیر مستقیم خود را با خدا یکی میشمارد و یا دست کم از مقام و کارکردی مشابه و مساوی با خدا برخوردار می بیند .
برخی از این موارد در مثل های عیسی یافت می شوند . مثل ها از چند لحاظ حائز اهمیت ویژه اند . یکی اینکه بخشی بزرگ از تعالیم عیسی را در بر می گیرند و به طور خاص مورد توجه و عنایت همگان ، اعم از انجیل پژوهان و افراد عادی ، قرار دارند . دوم اینکه در خصوص موثق بودنشان به لحاظ تاریخی ، توافق بالایی میان پژوهشگران وجود دارد . سوم اینکه از بعد مسیح شناختی قوی برخوردارند . در آنها عبسی شنوندگان خود را بر می انگیزد تا درباره شخص او و مأموریتش دست به انتخاب و تصمیم گیری بزنند . در این خصوص ، مثل های عیسی منحصر به فردند . هیچ رابی دیگری در بیهودیت خودش را در مثل هایش به تصویر کشیده است .
و بالاخره ، نکته جالب و مهم دیگر اینکه عیسی برای معرفی خود در متل ها از نگاره هایی بهره می جوید که در عهد عتیق برای خدا به کار رفته است .
یکی از این نگاره ها ، برزگر است ، عهد عتیق و نوشته های دینی بهود بارها به طور مستقیم یا غیر مستقیم خدا را در عمل نجاتبخشش ، به عنوان کسی که بذر می پاشد یا درختی غرس می کند . به تصویر کشیده اند . برای مثال ، در ارمیا ۲۷ : ۳۱-۳۱ در توصیف احیای قوم خدا و کار تازه ای که خدا در زندگی آنها خواهد کرد ، می خوانیم : « خداوند می گوید ایامی می آید که خاندان اسرائیل و خاندان یهودا را به بذر انسان و بذر حیوان خواهم کاشت ۰۰۰ . ایامی می آید که با خاندان اسرائیل و یهودا عهد تازه ای خواهم بست …. و در ادامه همین مطلب می گوید عهد جاودانی با ایشان خواهم بست خواهم ۰۰۰ و ترس خود را در دل ایشان نهاد تا از من دوری نورزند … و ایشان را براستی و به تمامی دل و جان خود در این زمین غرس خواهم کرده ( ۴۰:۳۲-۴۱ ) . نیز در هوشع می خوانیم که خدا در توصیف تفقد تازه ای که از قوم خویش خواهد کرد می گوید : « او را برای خود در زمین خواهم کاشت » ( ۲:۲۱ همچنین رجوع کنید به : اشعیا ۶۱:۱۱ ؛ حزقیال ۸:۳۶-۹ ؛ زکریا ۹:۱۰ خروج ۱۷:۱۵ ؛ دوم سموئیل ۱۰ : ۷ ؛ اشعیا ۲۱:۶۰ ،۳:۶۱ ؛ ارمیا ۶ : ۲۴-۷ ).
عیسی در چهار مثل خود از برزگر سخن می گوید : مثل برزگر متی ۳ : ۱۳-۸ ) ؛ مثل تخمی که در نهان نمو می کند ( مرقس ۲۶ : ۴-۲۹ ) مثل دانه خردل ( متی ۳۱ : ۱۳-۳۲ ؛ و مثل علف سمى ( متی ۲۴۰۱۳-۳۰ ) .
الوهیت مسیح ، نگاره ها و نقشهای خدا
در همه این مثل ها ، کاشتن بذر به اعلام پیام پادشاهی خدا در موعظه و تعالیم عیسی ، و به طور کلی به شروع و برقراری پادشاهی خدا در تعالیم و خدمات عیسی اشاره دارد . بنابراین ، برزگر در وهله نخست کسی نیست جز خود عیسی در انجام مأموریت اعلام و برقراری پادشاهی خدا ۔ نگاره دیگری که در عهد عتیق و یهودیت برای خدا به کار رفته و عیسی آن را برای خود به کار می برد ، شبان است .
خدا در بسیاری از قسمتهای عهد عتیق به عنوان شبان به تصویر کشیده شده است پیدایش ۲۴:۴۹ ؛ مزمور ۲۳ ۹:۲۸ ؛ ۱:۸۰ ؛ اشعیا ۱۱:۴۰ ؛ ارمیا ۳:۲۳ ۱۰:۳۱ ؛ حزقیال ۱۰ : ۳۴-۲۲ ؛ زکریا ۱۶ : ۹ ، ۷ : ۱۱-۱۰ ) . در یکی از جذاب ترین و مفصل ترین این قسمتها ، یعنی حزقیال ۳۴ ، که به طور خاص الهام بخش عیسی در مأموریت رهایی بخش او بوده است ، خدا به عنوان شبانی تصویر شده که گوسفندان گمشده خود را جستجو می کند.
عیسی در دو مثل خود از نگاره شبان سود جسته است : مثل گوسفند گمشده ( لوقا ۴ : ۱۵-۷ ) و شبان نیکو ( یوحنا ۱ : ۱۰-۱۳ ) . هرچند در متل گوسفند گمشده ، عیسی به صراحت ، خود را به عنوان شبان معرفی نکرده است ، ولی زمینه و چهار چوب مثل بر این امر دلالت دارد . در لوقا ۱۵ ، عیسی این مثل را در برابر فریسیان می آورد که به پذیرش خراجگیران و گناهکاران توسط او اعتراض داشتند .
به علاوه ، او در جای دیگر با نقل از حزقیال ۱۶:۳۴ به صراحت اعلام می دارد که آمده است تا گمشده را بجوید و نجات بخشد ( لوقا ۱۰:۱۹ ) و باز در جای دیگر با اشاره به همان قسمت می گوید که برای گوسفندان گمشده اسرائیل آمده است ( متی ۲۴:۱۵ ) .
به علاوه ، در یوحنا ۱۰ به صراحت اعلام می دارد که شبان نیکو است و خود را مانند خدا ، چنانکه در حزقیال ۳۴ و زکریا ۱۱ آمده است ، با رهبران دینی بهود مقایسه می کند . او شبان نیکو است که آمد تا گوسفندان حیات بیابند و از آن به فراوانی بهره مند گردند ، حال آنکه آنان مزدورانی بیش نیستند که برای دزدیدن و کشتن و نابود کردن گله آمده اند .
او آنچه را که در حزقیال ۳۴ درباره خدا گفته شده به خود نسبت می دهد . او گوسفندان گمشده را جستجو می کند و به آغل باز می گرداند ( حزقیال ۱۱ : ۳۴-۱۳ ، ۱۶ ، ۲۲ ) ؛ آنها را به چراگاه برده ، خوراک می دهد ( حزقیال ۱۳۳۴-۳۱،۱۵ ) ؛ از آنها در برابر حمله حیوانات درنده محافظت می کند ( ۱۵:۳۴ – ۲۲ ) ؛ و در میان گوسفندان داوری کرده ، بزها را از میشها جدا می سازد ( حزقیال ۱۷ : ۳۴-۲۲ ؛ متی ۳۱ : ۲۵-۳۳ ).
فریسیان انتقاد کرده اند که چرا او و شاگردانش روزه نمی گیرند . در پاسخ عیسی خود را به عنوان داماد به تصویر می کشد و خاطر نشان می سازد که میهمانان جشن عروسی تا زمانی که داماد با آنهاست روزه نمی گیرند . بدین ترتیب ، عیسی احیای اسرائیل و تجدید رابطه با یهوه در پادشاهی خدا را که در خدمت او آغاز شده ، به جشن عروسی تشبیه می کند که شاگردان نخستین میهمانان آنند . این کاملا همسو با سمبولیزم عهد عتیق است ، با این تفاوت بزرگ که در تمثیل عیسی خود او ایفاگر نقش داماد است . مثل دوم نیز بسیار روشنگر است . این مثل نیز درباره فرارسیدن پادشاهی خدا در خدمت عیسی است . این بار ، پادشاهی برای پسر خود عروسی گرفته است . ولی دعوت شدگان به هزار و یک بهانه توهین آمیز از حضور به هم رساندن در عروسی سر باز زده اند . پس پادشاه همه فقیران و محرومان و مطرودان را به عروسی پسر خود فرا می خواند . در این مثل هر چند داماد خود پادشاه نیست ، ولی پسر اوست ! و بالاخره در مثل آخر نیز ، لااقل در زمینه انجیل متی ، داماد به خود مسیح در ظهورش در مقام پسر انسان اشاره دارد . علاوه بر مثلها ، عیسی در دیگر گفته های خود نیز نقشهای خدا را در یهودیت ، به خود نسبت می دهد و یا قسمتهایی از عهد عتیق را که در باره خدا است برای خود به کار می برد . یکی از موارد تکان دهنده به نقش خدا به عنوان داور و آمدن او برای داوری جهان مربوط می شود ، عیسی در منی ۲۸۰۱۹ و ۳۱ : ۲۵-۴۶ ، این نقش شناخته شده و آشنای خدا را به خود نسبت می دهد . در این گفته های عیسی طنین آشنایی از زکریا ۵:۱۴ ، دانیال ۹۰۷ و یوئیل ۱۰۳-۱۲ وجود دارد . تنها تفاوت این است که به جای خدا ، عیسی است که با شکوه و جلال به همراه همه فرشتگان مقدسش می آید و بر تخت شکوهمند خود به جهت داوری می نشیند و همه قومها برای داوری در برابر او حاضر می شوند. در آخر ، به چند مورد اشاره می کنیم که در آنها عیسی آیاتی از عهد عتیق را که درباره خداست ، بدون هیچگونه توضیحی درباره خودش به کار می برد . در متی ۱۵ : ۲۱-۱۶ سران کاهنان و علمای دین به کسی اعتراض می کنند که چرا اجازه می دهد کودکان در معبد در ستایش او فریاد سر دهند : « هوشیعانا ، پسر داوودا.
