آیا دعوت به جلو (Altar Calls) در کتاب مقدس وجود دارد؟
Are Altar Calls Biblical?
دعوت به جلو، فراخوانی علنی برای پذیرش ایمان مسیحی در یک مراسم مذهبی است. برخی معتقدند که این عمل ریشه در کتاب مقدس دارد، در حالی که برخی دیگر معتقدند که این یک سنت مدرن تر است.
فرست محتوا
تاریخچه‌ی دعوت به جلو در عصر حاضر
ریشه‌های دعوت به جلو به جنبش‌های احیای دینی (Revival) در قرن‌های 18 و 19 میلادی، به ویژه در ایالات متحده و بریتانیا باز می‌گردد. در این دوره، کشیشانی مانند جورج وایتفیلد، جاناتان ادواردز و چارلز فینی پیشگام جنبش‌هایی بودند که با موعظه‌های آتشین و دعوت به توبه و ایمان شخصی شناخته می‌شدند.
یکی از اولین نمونه‌های ثبت‌شده‌ی دعوت به جلو، در خلال «بیداری عظیم» (Great Awakening) در مستعمرات آمریکا رخ داد. جورج وایتفیلد، проповедگر برجسته‌ای که به سخنرانی‌های قدرتمندش شهرت داشت، اغلب از شنوندگان می‌خواست تا برای اعلام علنی ایمان خود به جلو بیایند. در این گردهمایی‌ها که اغلب در فضای باز برگزار می‌شد، افراد برای دعا و طلب رستگاری به «نیمکت توبه» یا منطقه‌ای که برای این منظور در نظر گرفته شده بود، قدم می‌گذاشتند.
این عمل با چارلز فینی، رهبر برجسته‌ی «بیداری عظیم دوم» (Second Great Awakening) بیشتر مورد توجه قرار گرفت. روش‌های نوآورانه‌ی فینی در بشارت، بر اراده‌ی انسان و قدرت ترغیب تأکید زیادی داشت. او موعظه‌های احساسی و جلسات طولانی احیا برگزار می‌کرد و سیستمی را به کار گرفت که افراد را به جلو آمدن و علناً تعهد خود به مسیح را اعلام کردن دعوت می‌کرد.
در طول قرن 19 و اوایل قرن 20، دعوت به جلو در حلقه‌های تبشیری (Evangelical) همچنان به تکامل و تطبیق یافتن ادامه داد. این عمل به عنوان نشانگر قابل مشاهده‌ی گرویدن به دین و تعهد، در ساختار جلسات احیا، جهادهای بشارتی و نهایتاً عبادات منظم کلیسا نهادینه شد. با گسترش تبشیری در سطح جهان، عمل دعوت به جلو مترادف با اعلام انجیل و فراخوان به شاگردی مسیح شد.
دعوت به جلو، سکویی عمومی را برای افراد فراهم می‌کرد تا ایمان خود را علناً اعلام کرده و تأیید جامعه‌ی مؤمنان را دریافت کنند. برای بسیاری، به جلو آمدن نمادی از جدایی قاطع از گذشته و تعهد به شیوه‌ی جدیدی از زندگی بود.
منتقدان درباره‌ی پتانسیل این عمل برای دستکاری، احساس‌گرایی و سطحی‌نگری ابراز نگرانی کرده‌اند. برخی با زیر سؤال بردن پایه‌ی کتاب مقدس آن، استدلال کرده‌اند که این عمل بیش از حد بر یک لحظه‌ی تصمیم‌گیری تأکید می‌کند تا فرآیند مداوم شاگردی مسیح.
جایگاه دعوت به جلو در کتاب مقدس
در سراسر کتاب مقدس، مذبح‌ها در زمینه پرستش و قربانی، اهمیت دینی و نمادین قابل توجهی دارند. این سازه‌های مقدس به عنوان نقاط کانونی برای تقدیم هدایا به خدا و مکان‌هایی برای دیدار با خداوند عمل می‌کردند.
در عهد عتیق، مذبح‌ها به طور برجسته در عبادات قوم اسرائیل باستان نقش داشتند. کتاب پیدایش نمونه‌های متعددی از نیاکان، مانند ابراهیم و یعقوب، را در ساختن مذبح برای تقدیم قربانی و پرستش خدا ثبت کرده است. برای مثال، پس از اینکه خدا سرزمین کنعان را به او وعده داد، ابراهیم یک مذبح در شکیم و دیگری در بیت‌ئل بنا کرد (پیدایش 12: 7-8؛ 13: 18).
با این حال، مقررات مربوط به مذبح‌ها در چارچوب شریعت موسی دقیق‌تر می‌شود. در خروج، لاویان و تثنیه، خدا دستورالعمل‌های خاصی را در مورد ساخت، مکان و استفاده از مذبح‌ها در خیمه اجتماع و بعداً در معبد ارائه می‌کند.
در خیمه اجتماع که به عنوان پناهگاه قابل حملی برای اسرائیلیان در دوران سرگردانی آنها در بیابان عمل می‌کرد، دو مذبح اصلی وجود داشت: مذبح برنزی قربانی سوختنی و مذبح طلای بخورات. مذبح برنزی در صحن قرار داشت و برای قربانی کردن حیوانات استفاده می‌شد و نمادی از کفاره گناه و تسلیم عبادت‌کننده به خدا بود. مذبح طلای بخورات، که در محل مقدس قرار داشت، برای سوزاندن بخور معطر استفاده می‌شد و نمادی از عروج دعاهای مردم به سوی خدا بود (خروج 30: 1-10).
هنگامی که سلیمان معبد را در اورشلیم بنا کرد، او از این دستورات پیروی کرد و یک مذبح باشکوه برای قربانی‌های سوختنی از برنز ساخت (اول پادشاهان 8: 22-64). این مذبح نقشی اساسی در نظام قربانی عبادت تجویز شده توسط شریعت موسی داشت.
در عهد جدید، مفهوم مذبح معنای متفاوتی به خود می‌گیرد، زیرا تمرکز از سازه‌های فیزیکی به واقعیت‌های معنوی تغییر می‌کند. مذبح اصلی در عهد جدید دیگر یک سازه فیزیکی نیست، بلکه صلیب مسیح است. عبرانیان با الهام گرفتن از نظام قربانی عهد عتیق، عیسی را به عنوان قربانی نهایی معرفی می‌کند که خون او بخشش و رستگاری را برای بشریت به ارمغان می‌آورد (عبرانیان 9: 11-14؛ 10: 10-14).
