متوشالح چند سال عمر کرد؟ معنا و اهمیت

متوشالح ، طبق کتاب مقدس (پیدایش ۵:۲۷) پیرترین مردی است که تا به حال زندگی کرده است. با اینکه در کتاب مقدس به طور مفصل در مورد او صحبت نشده، به خاطر سن بالایش، در محافل مسیحی بسیار مورد بحث قرار می‌گیرد.

اهمیت او نه تنها در بین مسیحیان، بلکه به دلیل سن بالایش، از دیدگاه سکولار نیز مورد توجه است. همه این موارد حائز اهمیت هستند، چرا که معنای نهفته و اهمیت سن متوشالح به راحتی قابل چشم‌پوشی است.
زندگی متو فریش

«و چون متوشالح صد و هشتاد و هفت سال عمر یافت، لامک را آورد. و بعد از آنکه لامک را آورد، متوشالح هفتصد و هشتاد و دو سال دیگر زیست و پسران و دختران دیگر آورد. و تمامی ایام متوشالح نهصد و شصت و نه سال شد و مرد.» (پیدایش ۵: ۲۵-۲۷)

در این بخش از کتاب پیدایش به ما گفته می‌شود که متو فریش در زمان مرگ ۹۶۹ سال سن داشته است. در دنیای امروز، عمر ۹۶۹ ساله برای یک انسان غیرقابل باور است!

این قابل درک است که چرا بسیاری از افراد باور کردن اینکه متو فریش واقعاً ۹۶۹ سال عمر کرده است را دشوار می‌دانند، چرا که این ایده‌ای بسیار شگفت‌انگیز است.

نام متو فریش در بخش‌های ابتدایی کتاب پیدایش ذکر شده است، به این معنی که او نسبت به ما در زمان حال، به نسل آدم نزدیک‌تر بوده است. از زمان آدم تاکنون حدود ۶۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ سال می‌گذرد؛ با این حال، متو فریش از نظر ژنتیکی آنقدرها هم از آدم دور نبوده است.

همانطور که از تبارنامه عهد عتیق می‌بینیم، انسان‌ها در آن زمان بسیار بیشتر از ما عمر می‌کردند. در واقع، گفته می‌شود که آدم در زمان مرگ ۹۳۰ سال سن داشته است (پیدایش ۵). از آنجایی که می‌بینیم آدم اینقدر عمر کرده است، باور اینکه متو فریش هم تا اواخر ۹۰۰ سالگی عمر کرده است، غیرمنطقی به نظر نمی‌رسد.

در دنیای مدرن ما، اگر کسی بتواند تا ۱۰۰ سالگی عمر کند، شگفت‌انگیز است، چه برسد به ۹۰۰ سال!

این به خاطر آن است که ما خیلی از طراحی و ساختار ژنتیکی اولیه آدم دور شده‌ایم. زمانی که خدا آدم و حوا را آفرید، آنها را کامل آفرید، و با انتخابی که به آن‌ها داده شد، می‌توانستند برای همیشه زندگی کنند.

از آنجایی که قرار بود برای همیشه زندگی کنند، این ساختار ژنتیکی همچنان ادامه داشت؛ با این حال، به دلیل سقوط بشر، دیگر قرار نبود آنها برای همیشه روی زمین زندگی کنند. در عوض، آن‌ها مجبور بودند بمیرند، همانطور که همه ما اکنون باید بمیریم.

به عبارت دیگر، قابل تصور است که متوشالح به دلیل نزدیکی به ساختار و ژنتیک اولیه آدم توانسته است اینقدر عمر کند. اگر به مردم کتاب پیدایش نگاه کنیم، می‌بینیم که آنها بسیار بیشتر از ما عمر می‌کردند.

دوباره، این به خاطر طراحی اولیه خدا برای زندگی جاودان بشر است و بعد از سقوط، دیگر اینطور نبود، زیرا به دلیل گناه همه باید بمیرند. بنابراین، با گذشت نسل‌ها، انسان‌ها شروع به زندگی با طول عمر کوتاه‌تری کردند.

هیچ کس در زمان حال نمی‌تواند مانند متو فریش ۹۶۹ سال عمر کند، اما این به خاطر رحمت خداست. به این فکر کنید، اگر مجبور بودیم تقریباً هزار سال عمر کنیم، چه می‌شد؟

احتمالاً مجبور بودیم بخش اعظم عمر خود را پیر و با انواع مشکلات سلامتی رنج ببریم. اهمیت و معنای نهفته در سن متو فریش به ما رحمت خدا را نشان می‌دهد، به این معنا که دیگر مجبور نیستیم آنقدر عمر کنیم.

در حالی که هیچکدام از ما در زمان حیات افرادی مانند متوشالح یا آدم نبودیم، می‌توانیم تصور کنیم که زندگی به آن درازی چالش بزرگی به حساب می‌آید.

معنی و اهمیت متوشالح در زندگی ما

شاید فکر کنیم که متوشالح و سن او بر ما تأثیری ندارد، اما اینطور است. همانطور که ذکر شد، این نشان‌دهنده‌ی رحمت خدا نسبت به ما در حال حاضر است. دیگر مجبور نیستیم صدها سال عمر کنیم تا به خدا در بهشت بپیوندیم.

خداوند از این جهت بخشنده است که مجبور نیستیم به اندازه‌ی متو فریش، درد، گناه و رنج را تحمل کنیم. در عوض، به ما تعداد مشخصی سال داده شده است و باید از آن‌ها نهایت استفاده را ببریم.

در واقع، از آنجایی که عمر ما نسبت به مردم دوران اولیه کتاب مقدس کوتاه‌تر است، این موضوع ما را بیشتر تشویق می‌کند تا در طول زمانی که داریم به خدا خدمت کنیم. این می‌تواند ما را تشویق کند و در جهت درست سوق دهد تا زندگی خود را وقف جلال خداوند کنیم.

دیگر تحت کنترل خواسته‌ها و امیال نیستیم، بلکه در هر کاری که انجام می‌دهیم به دنبال خدمت به خدا هستیم. در حالی که درست است که به اندازه‌ی متو فریش عمر نمی‌کنیم، اما همچنان می‌توانیم با زمانی که به ما داده شده به خدا خدمت کنیم.

معنی و اهمیت پشت سن متو فریش در مکالمات سکولار نیز دیده می‌شود. بسیاری از افرادی که با کتاب مقدس مخالفند، زمانی که کتاب مقدس می‌گوید متو فریش ۹۶۹ سال عمر کرده است، آن را دلیلی محکم علیه کتاب مقدس می‌دانند.

آن‌ها بر این باورند که از آنجایی که انسان امروز اینقدر عمر نمی‌کند، پس هیچ راهی وجود ندارد که انسان در گذشته‌های دور چنین عمر درازی کرده باشد. این استدلال درستی نیست، زیرا خلقت‌گرایان شواهدی را پیدا کرده‌اند که گواهی می‌دهد بر این که این سال‌ها، سال‌های حقیقی هستند.

وقتی کتاب مقدس می‌گوید متو فریش ۹۶۹ سال زندگی کرد، یعنی او ۹۶۹ سال زندگی کرد. بسیاری از افراد سکولار که با کتاب مقدس مخالفند، ممکن است این را استدلال درستی ببینند؛ با این حال، عمر ۹۶۹ ساله متو فریش، آن‌ها را به چالش می‌کشد تا نظریه‌ی تکامل خود را زیر سوال ببرند.

اگر متو فریش واقعاً ۹۶۹ سال عمر کرده باشد، این مستقیماً بر ضد تکامل است. تکامل به ما می‌آموزد که بشر در طول میلیاردها سال تکامل یافته است. اگر متو فریش به اندازه‌ای که کتاب مقدس می‌گوید عمر کرده باشد، او یکی از دلایل متعددی است که علیه تکامل عمل می‌کند.

اگر یک دانشمند یا فرد سکولار شروع به زیر سوال بردن اعتقاد خود به تکامل کند، می‌تواند باعث شود به سمت خلقت‌گرایی سوق پیدا کند، که او را به سمت مسیح هدایت می‌کند. به تمامی این شکل‌ها، می‌توانیم ببینیم که چرا سن متو فریش و همچنین معنی و اهمیت آن، مهم است.

سن متو فریش بی‌دلیل ثبت نشده است. بلکه برای این ثبت شده است که ما برای همیشه آن را نگه داریم. خدا می‌خواست ما معنای و اهمیت پشت سن او را درک کنیم و اینکه چگونه این بر ما در امروز تأثیر می‌گذارد.

خداوند همچنین می‌خواهد همه مردم او را بشناسند، از جمله دانشمندان سکولاری که با حقیقت کتاب مقدس مخالفند. راهی عالی برای رسیدن به این هدف، به چالش کشیدن تکامل از طریق استدلال به سن متو فریش و همچنین سایر پیشوایان کتاب مقدس است.

هنگامی که تکامل‌گرایان شروع به بررسی بیشتر این مسائل کنند، به سرعت متوجه خواهند شد که تکامل فقط یک نظریه است، اما خلقت‌گرایی حقیقت است.

امروز در مقاله چرا عیسی برای حمل صلیب خود به کمک نیاز داشت؟ به بررسی مطالب مفیدی در خصوص کتاب مقدس و راه و روش عیسی پرداختیم. در صورت تمایل می توانید سایر مقالات علی وحیدی در خصوص مسیحیت را از طریق این لینک مشاهده نمایید