کتاب مقدس راجع به چهل روز و چهل شب چه می فرماید؟ واضح است که بازه زمانی “چهل روز و چهل شب” در کتاب مقدس اهمیت زیادی دارد و در ۲۴ مورد در سراسر کتاب مقدس یافت می‌شود. از چهل روز و چهل شبی که موسی در بیابان گذراند و ده فرمان را دریافت کرد تا همین بازه زمانی که عیسی در بیابان گذراند و توسط شیطان وسوسه شد.
در ادامه برخی از نقل قول‌های کتاب مقدس درباره این عدد تکراری را پیدا کنید. برای کشف معنی و اهمیت چهل روز برای مسیحیان امروز، ادامه مطلب را بخوانید!
بیشتر بخوانید : چگونه مسیحی شویم؟ راه ها و مزایای مسیحی شدن
فرست محتوا
چهل روز و چهل شب در کتاب مقدس
پیدایش ۷:۴: «زیرا پس از هفت روز باران بر زمین خواهم فرستاد، چهل روز و چهل شب، و هر موجود زنده‌ای را که ساخته‌ام از روی زمین محو خواهم کرد.»
پیدایش ۷:۱۷: «طوفان چهل روز بر زمین ادامه یافت. آب‌ها افزایش یافت و کشتی را بلند کرد، و آن بالا بر فراز زمین قرار گرفت.»
خروج ۲۴:۱۸: «موسی وارد ابر شد و به کوه بالا رفت. و موسی چهل روز و چهل شب بر کوه بود.»
خروج ۳۴:۲۸: «پس آنجا با خداوند چهل روز و چهل شب ماند. نه نان خورد و نه آب نوشید. و کلمات پیمان، ده فرمان را بر لوح‌ها نوشت.»
اول پادشاهان ۱۹:۸: «و برخاست و خورد و نوشید، و به قوت آن غذا چهل روز و چهل شب به حورب، کوه خدا رفت.»
لوقا ۴:۱-۲: «عیسی، پر از روح القدس، از اردن برگشت و توسط روح به بیابان برده شد و چهل روز توسط شیطان وسوسه شد. و در آن روزها چیزی نخورد. و چون تمام شد، گرسنه شد.»
مرقس ۱:۱۳: «و او چهل روز در بیابان بود و توسط شیطان وسوسه شد. و با حیوانات وحشی بود، و فرشتگان به او خدمت می‌کردند.»
اعمال رسولان ۱:۳: «او پس از رنج کشیدن خود با بسیاری از دلایل زنده به آنان ظاهر شد، چهل روز به آنان ظاهر شد و درباره ملکوت خدا سخن گفت.»
چرا عیسی چهل روز روزه داری کرد؟
پس از آنکه عیسی توسط یوحنا تعمید داده شد، بلافاصله به بیابان رفت و چهل روز روزه گرفت. در این مدت سه بار توسط شیطان وسوسه شد:
“سپس عیسی توسط روح به بیابان برده شد تا توسط شیطان وسوسه شود. و چون چهل روز و چهل شب روزه گرفت، پس از آن گرسنه شد…” (متی ۴:۱-۲)
متی رسول عمدتاً برای تبشیر و اعلام مسیحیت به یهودیان انجیل خود را نوشت، و بنابراین، اغلب آگاهانه به مخاطبان یهودی خود نشانه‌هایی از پیشگویی‌های برآورده شده و الگوسازی نشان می‌دهد که آشکار می‌کند عیسی مسیح یهودیان است.
قبل از اینکه رسول متی درباره روزه‌داری خداوند در بیابان گزارش دهد، او نشان می‌دهد که چگونه خداوند ما، پسر خدا، به صورت نمادین تاریخ «پسر» دیگر خدا، یعنی اسرائیل را بازتاب می‌دهد، با مرتبط کردن سفر رفت و برگشت خداوند به اسرائیل با خروج قوم یهودی با نقل قول از هوشع ۱۱:۱:
«پس برخاست و کودک و مادرش را شبانه برداشت و به مصر رفت و تا مرگ هرود آنجا ماند تا آنچه را که توسط پیامبر درباره خداوند گفته شده بود برآورده شود، که گفت: من پسر خود را از مصر خواندم.» (متی ۲:۱۴-۱۵)
مسیح، عیسی مسیح، تمام فرمان‌ها را برآورده می‌کرد، که اغلب در تاریخ اسرائیل رعایت نمی‌شد. سرگردانی چهل ساله آن‌ها در بیابان به دلیل سرکشی و گناهانشان بود، اما خداوند ما چهل روز را در بیابان در اطاعت کامل از فرمان‌ها گذراند، و به ویژه، بدون شکایت روزه گرفت، در حالی که یهودیان در بیابان دائماً درباره غذایی که می‌خوردند شکایت می‌کردند.
اهمیت چهل روز و چهل شب در کلیسای معاصر
پدر چارلز نیکلاس باز توضیح بسیار خوبی درباره اهمیت چهل روز در زندگی مسیحیان امروز، پیروی از آموزه‌ها و مثال‌های کتاب مقدس، می‌دهد و می‌گوید:
دوره چهل روزه در اصل کتاب مقدس است، زیرا از آنجا آمده است، و به همین دلیل است که رعایت می‌شود. در مورد توضیح معنی آن، من ترجیح می‌دهم از تعریف زیر استفاده کنم: «دوره چهل روزه نشان‌دهنده تکمیل در تحقق یک رویداد است.» … وقتی چیزی، به ویژه یک رویداد، به مدت ۴۰ روز تمرین و به یاد می‌آید، آن را واقعی و حاضر در زندگی روزمره ما می‌کند. در کارهای ما مهر می‌شود و در حافظه ما حک می‌شود…
فصل آمد (۱۵ نوامبر تا ۲۵ دسامبر) معمولاً به مدت چهل روز رعایت می‌شود تا حضور روزانه مسیح را در زندگی ما واقعی کند…
فصل‌های دیگری نیز در کلیسا وجود دارد که یا مذهبی هستند یا شخصی که شکل چهل روزه دارند… این به سادگی فرآیندی است که ما آن را تقدیس زمان می‌نامیم. تقدیس زمان، هنگامی که با وجدان انجام شود، عناصر را که جشن می‌گیریم یا گرامی می‌داریم در زندگی روزمره ما واقعی می‌کند. بنابراین، ما می‌توانیم ارتباط بهتری با کتاب مقدس و زندگی مذهبی ایمان خود برقرار کنیم.
با پیروی از نمونه‌های کتاب مقدس موسی، عزراییل و عیسی مسیح، ما هنوز هم از دوره چهل روزه برای آماده شدن برای میلاد مسیح، از طریق آمد، و رستاخیز مسیح، از طریق عید پاک استفاده می‌کنیم.
