پرستش کاری است عملی . اگر چه مطالعه الاهیات پرستش و بحث و گفتگو در مورد آن خوب است ، ولی کافی نیست . در نهایت ، ما پرستش را با پرستش کردن می آموزیم . لطفاً اجازه دهید چند گام عملی ساده ارائه کنیم که امیدوارم در تجربه پرستش شما را یاری کند .
در ابتدا باید تجربه حضور خدا را به طور روزمره بیاموزید . حقیقتاً به کلام پولس رسـول گوش بسپارید : « پیوسته دعا کنید » ( اول تسالونیکیان ۱۷ : ۵ ) . لحظه در درونتان حمد و پرستش و شکرگزاری کنید . کتاب مقدس را شخصاً مطالعه کنید ، و نزد استادمان مسیح ، اعتراف و پرستش نمایید . اینها همه ، حس انتظار در پرستش جمعی را در شما بالا می برد ، زیرا تجربه جمعی ، تداوم و تشدید تجربه شخصی شما در طول هفته می شود .
دوم ، انواع پرستش را تجربه کنید . چه در تنهایی و چه در جلسـه خانگی مطالعه کتاب مقدس ، و به همراه سایر ایمانداران . در گروه هایی دو یا سـه نفری دعا و پرستش کنید . در جلسات کوچک چیزهایی اتفاق می افتد که امکان وقوع آن در جلسات بزرگ ( به خاطر حجم جلسات ) چندان ممکن نیست .تمامی این جلسات کوچک بر پرستش جمعی روز یکشنبه تأثیر می گذارد و آن را تقویت می بخشد.
سوم ، برای جلسه عبادی و پرستشی از پیش آماده شوید ، شنبه شب ، زودتر به بستر بروید ، قلب خود را کاوش و تفتیش کنید و به گناهانتان اعتراف نمایید . سرودها و متونی را که قرار است روز یکشنبه به کار گرفته شـوند بسرایید و مطالعه کنید . روز یکشنبه ، پیش از جلسه گرد هم جمع شوید و با دعا حضور خدا را بطلبید . از تمامی اغتشاش فکری و درونی رها شوید تا بتوانید عمیقاً در مشارکت حضور داشته باشید .
گامهایی به سوی پرستش
چهارم ، آماده باشید تا در قوت خداوند گرد هم جمع شوید . یعنی ، از تمام برنامه های شخصی آزاد شـوید . از نگرانی ها ، یا اینکه شخصاً برکت بیابید ، و یا شخصاً صدای خدا را بشنوید . ضمیری که در جلسات پرستشی به کار می بریم « من » نیست بلکه « ما » است . باید تسلیم اراده خدا باشیم . باید انتظار داشته باشیم حیات خداوند بر جمع ما افاضه شود نه بـــر افراد . اگر برای تجلی و ظهور عطایا دعا می کنیم نه بدین معنا اسـت که به خود ما افاضه شـود بلکه به هر کس در جمع ایمانداران ، و به کل جمع به عنوان یک گروه ، چنانکه مطابق اراده خدا است . یک دل و یک رأی شوید .
پنجم ، حس وابستگی مقدس را در خود بپرورانید . وابستگی مقدس یعنی آنکه کاملاً به خداوند متکی باشید با این انتظار که چیزهای بزرگ و مهم رخ دهد . رنج و مشقتی درونی است که باعث می شود شریر تضعیف شود و نیکویی غلبه یابد . نگاه تان به خدا باشد ، همو که می خرامد ، تعلیم می دهد ، مردم را به سوی خود جذب می کند و نجات می بخشد . این عمل خداست نه شما .
ششــــم ، با شکرگزاری و قدردانی از خداوند بر اغتشاشات غلبه کنید . اگر سر و صدایی در اطراف هست ، به جای غرغر و شکایت ، تحمل کنید و بر آن پیروز شوید . اگر کودکان در اطراف می دوند ، برای شـان دعای برکت کنید . خدا را شکر کنید که آنها زنده ، و سرشار از قوتند . در برابر اغتشاشات ، زیاد حساس نباشـــید – آرام باشید ، شاید این پیامی است از سوی خدا به شما . من دوست دارم کودکان در جلساتم حضور داشته باشند ، زیرا برخی مواقع می توانم با اطمینان بگویم تنها موجودات زنده حاضر در جلساتند ! به جای آنکه احساس کنید اغتشاشات محیط شما را از پرستش خدا دور می سازد ، بیاموزید از هر آنچه در مشارکت جمعی اتفاق می افتد برکت بیابید .
گامهایی به سوی پرستش
هفتــــم ، بیاموزید قربانی حمد و ثنـا را تقدیم کنید . اغلب شـاید « احساس » پرستش در شما قوی نباشد . شاید در گذشته چنان از این موضوع سـرخورده و مأیوس شده باشید که فکر کنید دیگر اصلاً ارزش تلاش کردن ندارد . یا شاید حضـور خدا را خیلی ضعیف احسـاس می کنید . اگر چه در جلسات اغلب فقط چند نفر با آمادگی قبلی حضور می یابند ولی شما نیز باید بروید و قربانی حمد و ثنا را تقدیم کنید . شما نیز باید قوم خدا باشید و بگویید : « ما قوم خداییم . هر چند گردنکش و دل ســـنگ و گناهکار ، ولی با هم قوم خداییم و به حضور او می آییم . » من خود ، اغلب میلی به پرستش خدا احساس نمی کنم ، ولی زانو می زنم و می گویم : « خداوندا ، اصلاً راغب به پرستش تو نیستم ولی می خواهم این وقت را وقف تو کنم . زیرا از آن تو اسـت . من این وقت را صرف ماندن ، در حضور تو می کنم . »
اسحاق پنینگتون می گوید : « وقتی ایمانداران برای پرستش جمع می شوند ، به زغالهای افروخته می مانند که یکدیگر را گرم می کنند ، و چنان که نیروی حیات در آنها جریان می یابد ، بـرای هم عامل قدرت و سرزندگی می شـوند . » یک کنده چوب نمی تواند به خودی خود برای مدت زیادی دوام آورد ولی وقتی کنده ها روی هم گذاشته می شوند ، حتی وقتی کیفتشان نیز چندان مطلوب نیست ، آتش بزرگی به پا می کنند . پند و اندرز امثال ۱۷:۲۷ را به یاد داشته باشید : « آهن آهن را تیز می کند . » حتی آنان که زندگی روحانی راکدی دارند نیز می توانند یکدیگر را کمک کنند ، البته اگر مایل باشند در این راه بکوشند .
بنابراین ، به جلسات پرستش بروید حتی اگر احساس تمایل به چنین کاری نمی کنید . بروید ، حتی اگر از پرستش سرخورده و مأیوس شده اید . با دعـا بروید . با انتظار بروید . با این انتظار بروید که خدا در میان شـما عملی نوین و زنده انجام دهد .
ثمرات پرستش
پرستش با انتظاری مقدس آغاز می شود و با اطاعتی مقدس نیز پایان می یابد .پرستشی که ما را بدین سـمـت سـوق ندهد ، پرستش نیست . ایستادن در محضر قدوس ازلی مستلزم تحول است . وقتی به نور پرجلال او داخل می شویم دیگر نمی توانیم چنان گذشته از دیگران کینه و رنجش به دل بگیریــم . به قول عیسی ، اول باید هدیه خـود را پیش قربانگاه واگذارده برویم و مشکل را برطرف نماییم ( متی ۲۳ : ۵ و ۲۴ ) . در پرستش نیرویی فزاینده وارد مقدس دل می شود ، و شفقتی در جان و وجود آدمی فزونی می گیرد . پرستش کردن یعنی متحول شدن .
گامهایی به سوی پرستش
اطاعت مقدس ، پرستش را از تبدیل شـدن به مسکن و گریزگاهی برای فرار از فشارهای زندگی ، در امان نگاه می دارد . پرستش ما را قادر می سازد تا فراخوانی مان به خدمت را آشکارا بشــــنویم و چنین پاسخ بدهیم : « لبیک ای خداوند ! مرا بفرست » ( اشعیا ۸ : ۶ ) . پرستش اصیل ما را به سـوى شـرکت در جنگ « بره » علیه نیروهای شیطانی که در تمامی سطوح فردی و اجتماعی و سـازمانی جریان دارد ، سـوق می دهد . عیسی ، بره خدا ، فرمانده کل قوای ماست . ما دستورات او را برای انجام خدمت دریافت می کنیم و به قوت عظیــم او پیش می رویم . جیمز نایلر می نویسد :
ما در پی فتح و پیروزی … با کلام حقیقت ، نفرت را با محبت پاسخ می دهیم ، شبانه روز با دعاها و اشکها ، با روزه ها ، با سوگواری و اندوه ، در صبر ، در وفاداری ، در راستی ، در محبت خلل ناپذیر ، در رنج ، در شکیبایی و در تمامی ثمرات روح به جنگ ادامه می دهیم تا در نهایت با نیکویی بر بدی غلبه یابیم .
ویلارد اسپری می گوید : « پرستش نوعی ماجراجویی آگاهانه و منضبط در قلمرو واقعیت است . » پرستش کار آدمهای بـزدل یا راحت طلب نیست . پرستش مستلزم استقبال ما از زندگی پرمخاطره روحانی است . پرستش تمام وسایل مذهبی مورد استفاده در هیکل ، کاهنان ، مناسک و آیینها را بی ربط می سازد . پرستش مستلزم آن است که « کلام مسیح به دولتمندی در شما ساکن شود و با مزامیر ، سرودها و نغمه هایی که از روح است ، با کمال حکمت یکدیگر را پند و تعلیم دهید و با شکرگزاری و از صمیم دل برای خدا بسرایید » ( کولسیان ۱۶ : ۳ ) .
