ریشه و منشأ نذرهای سنتی ازدواج در کتاب مقدس

ریشه و منشأ نذرهای سنتی ازدواج در کتاب مقدس: بنابراین، آدم باید پدر و مادر خود را ترک کند و به زن خود چسبیده باشد، و آن دو یک تن خواهند شد (پیدایش ۲: ۲۴).

اگر به فکر «عقد بستن» هستید، پس یکی از چیزهایی که احتمالاً به آن فکر کرده‌اید، نذرهای ازدواج شماست. مراسم‌های عروسی – به غیر از نذرهای ازدواج – حتی از کشوری به کشور دیگر و از مذهبی به مذهب دیگر، به شدت از فرهنگی به فرهنگ دیگر متفاوت است.

البته، اکثر مردم می‌توانند نذرهایی را که همه ما شنیده‌ایم، در عروسی‌های واقعی و حتی عروسی‌های فیلم یا برنامه‌های تلویزیونی بخوانند.

“من (نام) تو را (نام) به عنوان همسر/شوهر قانونی خود می‌پذیرم، تا از این روز به بعد، در سختی و آسایش، در ثروت و فقر، در بیماری و سلامتی، تا زمانی که مرگ ما را از هم جدا کند، دوست داشته باشم و گرامی بدارم.”

این کلماتی است که به احتمال زیاد، والدین یا حتی شاید پدربزرگ و مادربزرگتان هنگام ازدواج از آن استفاده کرده‌اند. چنین نذرهایی – یا چیزی شبیه به آن – صدها سال است که استفاده می‌شود و نشان‌دهنده یک سنت است.

البته امروزه، بسیاری از زوج‌ها نذرهای خود را می‌نویسند – آنها را واقعاً منحصر به فرد می‌کنند، با وعده‌هایی که برای آنها معنادار است.

اینکه زوج‌ها سنت را دنبال کنند، یا تصمیم بگیرند نذرهای خود را بنویسند، یا به نوعی، شکلی یا ترکیبی از هر دو را انتخاب کنند – لحظه‌ای که این نذرها را می‌گویند، به طور کلی لحظه‌ای است که همیشه به یاد خواهند آورد. یا شاید هم نه؟ آیا این کلمات تعهد به یاد می‌آیند؟ یا… فقط مهمانی‌ای که بعد از مراسم برگزار می‌شود؟

به نظر می‌رسد نذرهای ازدواج امروزی آن چیزی نیستند که ما یک قول جدی در نظر می‌گیریم.

آیا می‌دانستید، با اینکه نرخ طلاق در سال‌های اخیر نسبتاً ثابت مانده است – و در درازمدت کمی کاهش یافته است – میانگین طول یک ازدواج در ایالات متحده ۸.۲ سال است. و جایی بین ۴۰ تا ۵۰ درصد از ازدواج‌ها به طلاق ختم می‌شود.

با تاسف، طبق مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۴ توسط دانشگاه Baylor، نرخ طلاق کسانی که خود را مسیحی می‌نامند در واقع از افراد غیرمسیحی بالاتر است. درست یا غلط – به طور قطع به نظر درست می‌رسد، اینطور نیست؟

کسی فکر می‌کند وقتی آن نذرها را می‌گوییم، باید بدانیم که خودمان را درگیر چه چیزی می‌کنیم. باید درک کنیم که سوگند جدی برای انجام چه کاری می‌خوریم. مگر نه؟

تاریخچه نذرهای ازدواج

نذرهای ازدواجی که ما می‌شناسیم، از کتابی به نام «کتاب ادعیه‌ی عامه» (BCP) نشأت گرفته‌اند. این کتاب دعای لیتورژیکی است که کلیساهای وابسته به جامعه‌ی انگلیکن از آن استفاده می‌کنند.

کتاب ادعیه‌ی عامه در ابتدا در سال ۱۵۴۹ میلادی، در دوران سلطنت ادوارد ششم و تحت نظر کلیسای انگلستان منتشر شد. نویسنده‌ی آن، توماس کرانمر، اسقف اعظم کانتربری بود، هرچند چند سال بعد، نسخه‌های ویرایش‌شده‌ی آن نیز منتشر شدند.

کتاب ادعیه‌ی عامه نه تنها برای مراسم ازدواج، بلکه برای مراسم تعمید، تاییدیه، تشییع جنازه، عشاء ربانی، دعاهای صبح و عصر، دعا برای بیماران و موارد دیگر، به عنوان منبعِ «رویه‌ها» و دعاهای مناسب عمل کرده و همچنان می‌کند. این کتاب تقریباً تمام بایدها و نبایدهای عبادت و دعا را در بر می‌گیرد.

با اینکه تاریخچه‌ی کتاب ادعیه‌ی عامه به قرن شانزدهم برمی‌گردد، اما این اولین جایی نیست که چنین نذرهایی را در آن پیدا می‌کنیم. در واقع، قدمت این نذرها به دوران ساروم، یعنی قرن یازدهم میلادی بازمی‌گردد.

ساروم، شکل لیتورژیکی لاتین بود که قرن‌ها قبل از کتاب ادعیه‌ی عامه در کلیسای انگلستان مورد استفاده قرار می‌گرفت. حتی اصطلاح «گره زدن» (tying the knot) که تاریخچه‌ی دقیق آن مشخص نیست، به سنت‌های اوایل قرن‌ها برمی‌گردد.

اگر به اندازه‌ی کافی سن دارید، شاید به یاد بیاورید که در نسخه‌ی اصلی نذرها، عروس – و فقط عروس – باید قول می‌داد که از شوهرش اطاعت کند.

جای تعجب نیست که اکثر متن‌های امروزی دیگر شامل آن تعهد کاملاً یک‌طرفه‌ نمی‌شوند. اما کلمات بسیار مهم دیگری – که اغلب نادیده گرفته می‌شوند – نیز از نذرهای اصلی ازدواج حذف شده‌اند. و ما امروزه به ندرت آن‌ها را می‌شنویم.

«… از این روز به بعد، در سختی و آسایش، در ثروت و فقر، در بیماری و سلامتی، تا زمانی که مرگ ما را از هم جدا کند، دوست داشته باشم و گرامی بدارم، مطابق با قانون مقدس خدا، و این سوگند جدی من است» (تأکید اضافه شده). «مطابق با قانون مقدس خدا، و این سوگند جدی من است.»

و در همین جمله است که суть (sareh – сути، اصل مطلب) معنای ادا کردن نذرهای ازدواج نهفته است. معنای ازدواج چیست: «بنابراین آنچه خدا به هم پیوسته است، هیچ کس جدا نکند» (مرقس ۱۰: ۹)(کتاب مقدس).

تعریف کتاب مقدس از ازدواج

کلام خدا حرف‌های زیادی در مورد ازدواج دارد – یعنی مرد و زنی که به هم می‌پیوندند.

در افسسیان ۵، پولس یک بخش کامل را به خانه‌های مسیحی اختصاص می‌دهد و توضیح می‌دهد که شوهر و زن چگونه باید با یکدیگر رفتار کنند و به هم متعهد باشند.

«به خاطر احترام به مسیح، مطیع همدیگر باشید» (آیه ۵).

«زنان، همانطور که به خداوند تسلیم می‌شوید، خود را به شوهران‌تان تسلیم کنید» (آیه ۲۲).

«شوهران، زنان خود را دوست بدارید، همانطور که مسیح کلیسا را دوست داشت و خود را برای آن فدا کرد…» (آیه ۲۵).

و سپس پولس، پیدایش ۲: ۲۴ را تکرار می‌کند.

«از این جهت، مرد پدر و مادر خود را ترک خواهد کرد و به همسرش خواهد پیوست و آن دو یک تن خواهند شد» (آیه ۳۱).

به نظر می‌رسد که پولس به این موضوع بسیار اهمیت می‌دهد. آنقدر مهم است که در ادامه می‌گوید:

«این رازی عمیق است – اما من در مورد مسیح و کلیسا صحبت می‌کنم. با این حال، هر یک از شما نیز باید همسر خود را مانند خودتان دوست بدارد و زن باید شوهر خود را احترام بگذارد» (آیه ۳۲-۳۳).

و در همین جاست که اهمیت آن نهفته است. این، اصل و اساس چیزی است که ازدواج باید برای ما معنی داشته باشد. لولایی است که تمام در ازدواج روی آن می‌چرخد.

اشعیا کمی متفاوت بیان کرد، اما با همان پیام:

«زیرا خالق شما شوهر شماست، خداوند جمیع لشکرها نام اوست، و قدوس اسرائیل، فدایتان دهنده‌ی شماست، خدای تمامی زمین او را می‌نامند» (اشعیا ۵۴: ۵)( کتاب مقدس).

ازدواج طبق گفته کتاب مقدس، مقدس است. این نشان می‌دهد که خداوند چگونه به رابطه‌ی خود با ما نگاه می‌کند. رازی، بله، اما همچنان یک تعهد جدی که با سوگند یاد می‌شود.

سوگندی که خدا برای آشتی دادن ما با خودش یاد کرد. متعهد به ما، عروس خود، باشد. ما نیز باید با همسران خود همانطور رفتار کنیم که او به ما متعهد شده است.

امروز در مقاله ریشه و منشأ نذرهای سنتی ازدواج در کتاب مقدس به بررسی مطالب مفیدی در خصوص کتاب مقدس و راه و روش عیسی پرداختیم. در صورت تمایل می توانید سایر مقالات علی وحیدی در خصوص مسیحیت را از طریق این لینک مشاهده نمایید