فرست محتوا
کاسه های لبریز (بیداری روحانی)
باید دانست که خردشدن فقط ابتدای بیداری روحانی است . معنی اصلـی بـیـداری روحانی این است که انسان از روح القدس پر و لبریز گردد و بـه ایـن طـریـق زندگی پیروزمندانه آغاز می گردد . اگر همین لحظه از ما سـؤال شـود که پر از روح القدس هستیم یا نه ، چند نفر می توانند جواب مثبت بدهند ؟ بیداری وقتی وجود دارد که ما بتوانیم به سؤال فوق هر دقیقه و هر روز جواب مثبت بدهیم . پاسخ مثبت به این سؤال ، نشانه خودبزرگ بینی نیست ، زیرا پرشدن و لبریز گشتن ، تماماً کار خداست و نتیجه فیض و رحمت اوست . تنها کاری که ما باید انجام دهیم این است که نفس خردشده و خالی خود را به او تقدیم کنیم و بگذاریم او آن را پرکند و لبریز نگاه دارد . آندرو موری می گوید : « همان طورکه آب به نقاط فروتر جاری می شود و آنجا را پر می سازد ، به همین طریق وقتی خداوند می بیند که ما فرو و خالی شـده ایم ، جلال و قدرت خود را در ما جاری می سازد . » بهترین مثالی که می توان برای این موضوع ذکر کرد این است که بگوییم دل انسان مانند کاسه ای است که باید در مقابل عیسی نگاه داشته شود و از او درخواست گردد که آن را از آب حیات پر سازد . غالباً در نظر خود این طور مجسم می کنیم که عیسی با خود در ظرفی زرین ، آب حیات دارد . هنگامی که از کنار ما می گذرد و داخل کاسـه ما نظر می افکند ، اگر تمیز باشـد ، آن را با آب حیات پر و لبریز می سازد و چون عیسی همیشه از کنار ما می گذرد ، کاسه های عمر ما می توانند هر روز پر و لبریز شوند .
حضرت داود ایـن حقیقت را فهمیده بود که فرمود : « کاسـه ام لبریز شـده اسـت » . بیداری روحانی همین است . یعنی کاسـه من و شما چنان لبریز از برکات باشد که هم خودمان برکت بیابیم و هم باعث برکت یافتن دیگران شویم و قلبمان از آرامشی دائمی پر باشـد . عده ای فکر می کنند که انکار نفس و مردن برای خود باعث می شود که انسان بیچاره و بینوا گردد ، ولی حقیقت درست خلاف این است . علت بینوایی ما این است که حاضر نیستیم نسبت به خود بمیریم . هر چه بیشتر از مرگ عیسی اطلاع پیدا کنیم ، حیات و زندگی او بیشتر در ما ظاهر می شود و شادی و آرامش ما حقیقی تر می گردد . حیات او در مـا اشـتیاق بـه نجات دیگران پدید می آورد و از ما به سـوی انسانهای گم شده سرازیر می گردد و باعث می شود که مسیحیان نیز در اثر زندگی ما برکات بیشتری را آرزو کنند .
در زیر خون (بیداری روحانی)
فقط یک چیز مانع می شود از اینکه مسیح هنگام عبور از کنار ما ، کاسه های ما را پر سازد و آن عبارت است از گناه که هزاران شکل به خود می گیرد . عیسای مسیح کاسه های کثیف را پر نمی کند . هر چیز که از نفس و خودخواهی ما سرچشمه یابد ، هر اندازه هم کوچک ، باز گناه است . کوشش شخصی و خودبینی هنگام خدمت ، گناه است . دلسوزی برای خود هنگام روبرو شدن با مشکلات و وسوسه ها ، سودجویی در کارهای معمولی و خدمات مسیحی ، هنگام بیکاری دنبال هوی و هوس رفتن ، حساس بودن ، زودرنجی ، عصبانیت ، دفاع از خود هنگامی که دیگران به ما آزاری رسانده اند ، خودپرستی ، تشویش و اضطراب و ترس همه و همه از نفس و خودخواهی ما سرچشمه می گیرند و کاسه عمر ما را ناپاک می سازند .
کاسه های لبریز
تمام ایـن گناهان در کاسه ای دیگر گذاشـته شـدند که عیسای مسیح در باغ جتسیمانی چند لحظه ای از خوردن آن خودداری کرد ، ولی در جلجتا آن را تا به آخر نوشید . این کاسه ، کاسه گناهان ما بود . اگر ما اجازه بدهیم که به ما نشان دهد که در کاسه های ما چه چیزهایی هست و بعد آنها را کاملاً به او بسپاریم ، آنها را با خون پربهای خود طاهر و پاک خواهد ساخت .
ممکن است عده ای ایراد بگیرند و بگویند که این چیزها را نباید گناه خواند بلکه باید « ضعـف ونقص » نامید و می گویند اگر اینها را گناه بخوانیم « خیلی محدود خواهیم شد » . ولی عکس این موضوع حقیقت دارد . اگر اینها گناه نیست پس ما باید تا آخر عمر آنها را در خود نگاه داریم و نمی توانیم از آنها آزاد شـویم . ولی اگر قبول کنیم که اینها و امور مشابه ، گناه هستند ، می توانیم در چشمه حیاتبخش مسیح ، خود را پاک سازیم . برای این کار کافیست به محض اینکه متوجه شدیم این گونه چیزها در ما وجود دارد ، فوراً آنها را به زیر خون گرانبهای او بیاوریم ، در واقع باید دانست که همه آنها گناه هستند . اینها از بی ایمانی و به نوعی از تکبر مایه می گیرند ، تکبری که بارها مانع از کار مسیح شده و نور او را مستور ساخته است .
برگرفته از کتاب راه صلیب
امروز در مقاله کاسه های لبریز (بیداری روحانی) به بررسی مطالب مفیدی در خصوص کتاب مقدس و راه و روش عیسی پرداختیم. در صورت تمایل می توانید سایر مقالات علی وحیدی در خصوص مسیحیت را از طریق این لینک مشاهده نمایید
